صدای بی صدا

بعد سه سال نوشتن سخته اونم واسه کسی که عادت کرده به ننوشتن. اینکه یهو دلتنگ بشی و بخوای بیایی ببینی هنوز وبلاگت سر جاش هست اصن عجیب نیست اما این عجیبه که صفحه ی پست جدید رو باز کنیو شروع کنی به نوشتن. دلتنگ اون روزام که با اینترنت نفتی دایال آپ کلن اینجا مشغول وبلاگ خونیو وبلاگ نویسی بودم. دلتنگ اون آدماییم که اگه ی روز ازشون خبر نداشتم کلافه میشدم. دلتنگ اون دنیای ساده ی ۷-۸ سال پیشم. الان من یه زن سی ساله شدم با کلی تجربه تلخ و شیرین که دنیا و آدماشو دیگه به چشم قبل نمیبینم. یکی که از خیلی چیزا به راحتی میتونه بگذره. یکی که بزرگ شده به خیال خودش